Deze broodjes zijn de broodjes van mijn jeugd. Als grietje wonend aan de boulevard van Beyrouth in Libanon, smeekte ik mijn vader om zo’n broodje. Eerst liep ik dan parmantig met mijn ‘handtas’, maar dat duurde vaak niet lang. Want ik wist al wat daar binnenin zat. En dat was zo ongelofelijk lekker, dat ik me niet lang kon beheersen. Ik scheurde aan de voorkant het broodje open en dan … en dan … kwam die goddelijke geur me tegemoet. Ultiem geluk. Za’atar, nee beter nog, warme za’atar.
Een paar keer per week beleef ik dat geluksmoment nog altijd. Libanees brood insmeren met olijfolie en za’atar. Paar minuten in de oven en … ogen dicht en … ik ben weer jong, ik heb weer een handtas, ik ben ultiem gelukkig. Dit soort intense jeugdherinneringen gelinkt aan geur of smaak blijven voor eeuwig bij je. Zo mooi.
Onlangs was ik op zoek naar kunst voor ons nieuwe huis en ik struinde wat rond op een online veilingsite. Ik ging bijna slapen … dacht ik … want toen stuitte ik op deze prachtige foto, gemaakt door een Libanese fotograaf die in Parijs woont. Ik MOEST hem hebben. Dit zijn míjn broodjes. Deze foto is speciaal voor mij gemaakt. Het duurde nog 3 lange dagen voordat de veiling sloot. Maar ik heb hem. En ik heb hem in huis. Wat een geluk.