Marokkaans

Soep kun je natuurlijk van elke groeten maken die er is. Van spitskool had ik dat nog nooit gedaan. Maar ik had er zes over en wilde het wel eens proberen. Het werd de hit van het menu. En mocht zelfs in het Kerstmenu terugkomen. Spitskool werkt top, witte kool is ook verrukkelijk.

De moestuin bracht een paar kilo van hun net geoogste druiven. Maar ze waren klein, hadden een harde schil en waren ook een tikkie te zuur naar mijn zin. Niet te gebruiken voor ons nagerecht in elk geval, vond ik. Maar weggooien is natuurlijk nooit een optie. Dus, probeerde ik ze tot iets verrukkelijks om te toveren door ze in te koken in kardemom en kaneel. En rietsuiker. En? De hit van het dessert. Te leuk hoe dingen dan plotseling zo kunnen gaan. Genieten.

Rode biet, op deze manier, kun je niet niet lekker vinden. Dat weet ik zeker, want de week dat we deze salade in het menu hadden, hoorde ik dat elke dag. Juist van gasten die plechtig verklaarden eigenlijk niet van rode biet te houden, maar die avond toch nog maar van een tweede portie wilden genieten. Meer hoef je niet te weten toch?

Deze salade hadden we wel voor eeuwig op het menu kunnen laten staan. Het is twee keer een week gebeurd, we willen nu eenmaal elke week een ander menu. Maar het is goddelijk lekker. Alles eraan. De structuur, de verrassende kruiden, de zoetheid, de knapperigheid en het cadeautje van de licht gekarameliseerde asperges. In één woord: fantastisch.