Italiaans

Als ik nou aan zondagmiddag denk. Als ik nou aan Italië denk. En ik combineer die twee, dan denk ik aan arancini da Ischia. Onlangs aten we ook al overheerlijke arancini bij onze Italiaanse vriend Gian in Antwerpen. En hij gaf me zijn recept. En ik deed er wat à la mezelf bij en dit zijn ze dan. Ontzettend lekker. Een heel volwaardig zelfstandig bijgerecht van rijst.

Of je nou van bieten houdt of niet, dit ziet er toch ongelofelijk lekker uit? En dat is het ook. Rode wijn, rode uien, bieten… En heerlijk wat knoflook en dille. Zo ongelofelijk lekker. Zo fris. Zo aards. En zo smaakvol.

Het excuus om gewoon een paar uur in de keuken rond te hangen. Meestal op zondagmiddag trouwens. Tomatensaus maken voor later dit jaar. Lekker lang inkoken. Flessen steriliseren. De belofte dat die verrukkelijke saus straks in de bijkeuken staat te wachten op je. Op de dag dat je het even niet weet. Of juist wel. En voor die gelegenheid openmaakt. Ja, zo’n dag is een heel fijne dag.
Het is volgens het recept uit de keuken van onze Italiaanse vriend Giancarlo uit Napoli. Authentieker wordt het niet snel. Klassieker ook niet. Typisch à la Damaris dus ook.

Dit is zo’n pastasaus die me terugvoert naar toen alle kinderen nog thuis woonden. Naar zo’n dag dat je in de koelkast keek en dacht … wat zullen we eens maken als pastasaus… ui, knoflook, een stronk bleekselderij, tomaten… en dat alles heerlijk laten sudderen. Af en toe roeren. Naar buiten kijken naar de vogeltjes die voorbij vliegen. Nog eens roeren. Een vraag van een van de kids beantwoorden. Weer eens roeren. Even een telefoontje aannemen. En nog eens rustig roeren. En dan kunnen roepen: jongens, we gaan eten. En de blije koppies als ze zien wat er op tafel staat. Zo’n saus is dit…