Nieuws

Ik, Damaris, ben om de paar weken te beluisteren op de radio. Dan deel ik mijn passie voor koken, voor een gerecht, voor een ingrediënt… Deze keer nam ik de luisteraar mee terug naar het lievelingsgerecht van zijn of haar jeugd. Als je uit school kwam en je moeder zei: we eten dit… dat je dan je geluk niet op kon. Meestal gaat het om een eenvoudig gerecht, comfort food. Een gerecht waar geen recept van is, vanuit de overlevering is overgedragen. Zo’n gerecht is pjadra ook. Mijn moeder maakte het, ik maakte het voor mijn kinderen. Het was mijn lievelingsgerecht. Het is het lievelingsgerecht van mijn kids. En van vele klanten van à la Damaris voor wie we het regelmatig maken.

Vleesvervangers zorgen ervoor dat je alleen maar méér naar vlees gaat verlangen. Het is wat ik al jaren roep en wat ik ook meteen weer dacht bij het stuk dat dinsdag in de krant stond over hoeveel vlees de gemiddelde Nederlander per jaar eet. En dat dit niet afneemt. Terwijl er wel meer vleesvervangers op de markt komen. Lees mijn ingezonden opiniestuk naar de Volkskrant hierover.

De misvatting bestaat nog wel eens als je begint met vegan eten, dat je je favoriete gerecht moet ‘veganizen’. Ik zou daar juist niet voor kiezen. Ik zou juist kiezen gerechten die nieuw voor je zijn, die je betoveren uit zichzelf. Die je versteld doen staan omdat ze zo lekker zijn, en toch vegan. Dat je bij het eten van die gerechten niets mist. Niets anders verlangt. Je aan niets anders doet denken. En niets hoeft te vervangen. Dat maakt vegan eten namelijk tot een ontzettend lekkere beleving, elke maaltijd weer. En dat is dus waar het wat mij betreft over gaat.

Wie plantaardig gaat eten krijgt te maken met een aantal mythes: het einde van het lekkere eten is begonnen, er valt eigenlijk niets ‘normaals’ te eten en … je krijgt een ernstig tekort aan eiwitten als je niet uitkijkt. De eerste twee mythen ontkracht ik al regelmatig, en over die laatste wil ik het in dit blog, in het kader van #veganuary en #veganchallenge, hebben.