Recept

Ik ben dus totaal geen aardappeleter. Oninteressant. Nodeloze vulling van de maag. Van die dingen. Maar bereid op deze manier, blijf ik ervan snoepen. Nog een gepofte aardappel over die op een schaaltje op het aanrecht staat. Weg is ie. In mijn mond. Maak dit recept met goed stevige pofaardappels, dat is het allerlekkerste.

Ik hoorde van hummussoep en dacht maar één ding: maken. En snel ook. En ik maakte hem. Vol verwachting klopte mijn hart. Eigenlijk waren mijn verwachtingen zo hoog dat het eigenlijk alleen maar kon tegenvallen. Maar, je raadt het al: het was overweldigend lekker. Niet te doen zo lekker. Nog veel lekkerder dan verwacht. En dat vond ik niet alleen. De structuur. De smaak. Het mondgevoel. Het plaatje. Alles klopt, maar dan ook werkelijk alles.

Meiknolletjes, ik had er nog nooit een gezien, vastgehad, laat staan geproefd. Maar ik had er een paar meegekregen van de tuinderij waar we veel van onze groenten halen. “Kijk maar of je er wat mee kunt”, zei ze. Ze lagen in de koeling en keken vragend. “Ga je nog wat met me doen?” En toen besloot ik dat het maar moest gebeuren. Ik dacht aan mosterd. Ik dacht aan de oven. Ik dacht aan verse basilicum. En wat was het lekker. Daarna zette ik het ook meteen op tafel in het restaurant. Iedereen ‘moet’ dit gewoon proeven.

Dan appt Elisiv van Tuinderij Geworteld dat ze ‘minestra nera’ voor je kan oogsten. Daar had ik dus nog nooit van gehoord. Ik kreeg een kilootje mee. Voelde, kneep er wat in, nam rauw een hapje. Keek ook wat rond op internet. En ik besloot er een beetje van te koken en van te bakken. Dat laatste bleek geweldig. Het leek op mijn geliefde cavolo nero, maar dan zachter. Ik combineer het hier met venkelzaad en pijnboompitten. Een briljante combinatie zo bleek al vrij snel.