Ze reserveerde eerst voor vier personen. Toen mailde ze, het werden er twee minder. “Sorry”.

Ze kwamen dus afgelopen donderdag met zijn tweeën, vader en dochter. Ze zaten de hele avond te praten, te proeven, te lachen, te luisteren. Het huilen en verwonderen verzin ik er voor het gemak even bij. Ze hadden het in elk geval goed. Ze zaten openlijk te genieten. Van elkaar. Van het eten. En ook wel van ons denk ik, als ik eerlijk ben.

Joris haalde nog aan dat ze eerst met zijn vieren zouden komen, toch?

“Wil je het eerlijke antwoord”, vroeg ze.

“Ja, natuurljk”, antwoordde hij.

“Ik heb papa dit etentje cadeau gegeven voor vaderdag, met het idee dat we met zijn vieren zouden gaan eten. Met mijn moeder en mijn vriend erbij.”

En toen de datum van het etentje naderde, kwam het hoge woord eruit.

“Ik wil alleen met jou eten, alleen met mijn dochter.”

Vader wilde van dit vaderdagcadeau ook echt een vaderdagcadeau maken. Eentje die verder ging dan ‘even gezellig een hapje eten’. Stralend zegt papa: “Ja, even haar voor mij alleen. Elkaar aandacht geven, er echt even met zijn tweeën de tijd voor nemen. Die tijd is er nog zo weinig, als we elkaar zien is het altijd met alle andere familie erbij. Ik wilde dit meer betekenis geven, een bijzonder moment van maken.” En hij nam stralend nog een teugje van zijn limoncello. Nu hij haar voor zich alleen had, nam hij ook lekker de tijd.

Hij kende de Libanese zangeres Fairuz trouwens ook. Ik zette mijn lievelingsnummer ‘Ya ana Ya ana’ op. Een beetje harder dan normaal. Hij had pretoogjes ervan en bewoog zachtjes. Ik zong mee en bewoog ook zachtjes. We gingen bijna samen dansen. Maar hij ‘danste’ heerlijk als laatste gast samen met zijn dochter naar huis.