Twee jaar geleden stonden we vanavond temidden van vrienden en familie in ons restaurant. We hadden ‘ineens’ een restaurant en waren natuurlijk heel opgewonden daarvan. Een goed idee van wat we wilden, best een idee van hoe we het gingen doen, maar tegelijkertijd hadden we – als we heel eerlijk waren – nog geen flauw benul van wat ons te wachten ging staan.

Die zondag – de eerste dag dat we open waren – een vol huis met gasten voor de Libanese mezze vroeg een gast: “En het hoeveelste restaurant is dit dat jullie openen?”

 “Nou eh, dit is het eerste uur van ons eerste restaurant”, zei ik schuchter.

Kennelijk voelde het voor de gast vertrouwd en voelde hij zich in goede handen.

En dat is niet voor niets. A la Damaris heeft vanaf het begin gevoeld als de lekkerste jas die we aan kunnen hebben. Elke dag, zomer en winter.  Het maakt niet uit, het is gewoon altijd je lekkerste jas. Omdat hij ons beiden op de meest geweldige manier past. Dat is niet in de laatste plaats omdat Zaltbommel ons en à la Damaris ook zo goed past. Bommelaars zijn trots op ons restaurant en slepen al hun vrienden uit binnen- en buitenland bij ons naar binnen: “Kijk eens wat wij in Bommel hebben”. Die gezamenlijke trots is een onbeschrijfelijk gevoel voor ons. Het is trouwens ook niet iets wat ooit zal wennen.

“Dank je wel dat je vanavond hebt gekozen om bij ons te eten“

Net als overigens de dagelijkse stroom van reserveringen die binnenkomen. Het is nu eenmaal niet vanzelfsprekend dat je vanaf de eerste dag zo’n beetje elke dag vol bent. “Dank je wel dat je vanavond hebt gekozen om bij ons te eten”, zeg ik steeds vaker tegen gasten. Er is zoveel keus en dat de keuze op ons valt, is telkens weer een grote eer. Temeer ook omdat een absoluut groot deel van onze gasten niet uit de Bommelerwaard komt, maar van veel verder. Of zelfs een B&B of hotel boekt, omdat ze bij ons willen komen eten. Het went niet en het betekent ook dat we een grote verantwoordelijkheid voelen om elke dag de lat weer hoog – of hoger – te  leggen. Gasten komen nu met bepaalde verwachtingen binnen en die moet je minimaal waarmaken, veel liever nog overtreffen. Daar gaan we voor.

95 procent van onze gasten eet thuis niet eens vegetarisch. Dat hadden we twee jaar geleden nooit verwacht. Gasten komen bij ons voor het lekkere en ‘andere’ eten, voor het huiskamergevoel en het persoonlijke contact met ons. We horen het elke dag. We zijn geen ‘concept’, het is wie we zijn en de enige manier waarop we het kunnen doen. Contact maken met onze gasten, weten wie er aan tafel zitten, serieus en met een grap. Even aan tafel zitten ook. De tijd nemen. Daarin zijn we gegroeid, we waren daar in het begin schuchter in maar dat is er inmiddels wel vanaf. 

“Ik heb 120 pompoenen voor je, daar kun je toch wel iets mee?“

Inmiddels werken we samen met twee moestuinen, Bommels Buiten en Tuinderij Geworteld. Zij appen ons in het weekend wat ze de week erna voor ons kunnen oogsten en in welke hoeveelheid. Ik pas het menu daaraan aan, kook dus echt met de seizoenen en met de mooiste en lekkerste lokale producten. Biologisch. Mooier wordt het niet snel toch? In september liep een vrouw uit Gameren ons restaurant binnen op een donderdagmiddag: “ik heb 120 pompoenen, ik dacht daar kun jij wel wat mee!” Ik keek wat vertwijfeld, maar vond het te hilarisch en ging deze uitdaging maar wat graag aan. Vervolgens haalde ik elke volgende donderdag 6 enorme pompoenen op en daagde mezelf week na week uit – het werden 12 weken – om elke keer iets heel anders met pompoen op het menu te zetten. Te leuk.

Laten we onze Bommelse ijsmeester Bart van ijssalon Hygge niet vergeten. Hij maakt telkens ijs voor ons dat past bij het menu, plantaardig ijs natuurlijk. Zo maakten we citroen-tahinaijs, sinaasappel-oranjebloesemwaterijs, kaneelijs, dadel-kardamomijs, witte chocoladeijs en zelfs gepofte knoflook-baies-rosesijs voor ons kerstmenu en oud en nieuw. Bart voelt zich soms erg uitgedaagd door mijn vraag, maar deze ijstovenaar van de Boschstraat haalt altijd weer een 10.

Sofie was een fan van à la Damaris. At regelmatig bij ons en bleek geweldig te kunnen bakken, professioneel. Nam een proefpakketje mee en we waren om. Totaal van onze voeten geblazen. Al het gebak dat je bij ons eet komt van haar. Ze maakt het speciaal voor ons, met een Midden-Oosten handtekening. Altijd raak, altijd verrassend. In elk geval, gruwelijk lekker.

Onze à la Damaris familie

En dan onze à la Damaris familie. Christine die zowel mijn linker- als mijn rechterhand is, en ze is pas 17. Die zich in de afgelopen twee jaar tot een ware pro in de keuken en daarbuiten heeft ontwikkeld. Wat een talent, wat een geweldenaar. Annabel (Bellie) en Stella die inmiddels buiten Zaltbommel hun pad hebben gevonden maar die we geweldig missen. Je blijft familie hè. Isa die een vaste waarde is in ons team ook nu ze in Nijmegen studeert. Een stille kracht, met nadruk op het laatste. Onvermoeibare en precieze Fay die ons bovendien na het werk tijdens de afwas en het opruimen onder meer op de hoogte brengt van het wel en wee van Taylor Swift, alle films en series die ze kijkt. Mirre die altijd vrolijk binnenkomt, alles aanpakt en dan hoort zeggen: “Ik vind dit zo leuk om te doen”. Sterre die als voornaam beter ‘Zonnetje’ had kunnen hebben. Altijd positief, enorm gezellig, keihard werkend en geweldig contact makend met gasten. Anne Fleur die spontaan de mooiste creaties maakt van nieuwe mocktails, altijd meer wil werken dan ze bij ons kan. Valerie die ook al sinds het eerste uur onze zondag ‘mezze-girl’ is. Beter dan wie ook inmiddels weet hoe gerechten heten en een beetje teleurgesteld is als ‘haar’ sjalotten in tamarinde niet in de mezze van de week zitten. Haar zus Florentine die als een heerlijke wervelwind zowel bij à la minute als bij à la damaris werkt en aan het eind van een lange dag zomaar kan roepen met haar armen breeduit: “Jongens, bedankt voor weer een leuke werkdag”. Anna die ‘helemaal’ uit Tuijl komt, verkleumd of niet, maar direct haar handen uit de mouwen steekt en alle klussen aanpakt die er gedaan moeten worden. En zoals dat bij familie gaat, deze breidt zich telkens een beetje uit. Zo konden we Nisrine na haar stage bij ons niet laten gaan, die hebben we daarom ook lekker geadopteerd. 

Ach ja, jullie kennen ze allemaal wel van de inmiddels zeer populaire ‘teamfoto’s’ die we elke dag maken.

Ik wil het ook nog even hebben over Saliha, Els en Marion, onze oudere dierbare “familieden”. Lieve Saliha zorgt ervoor dat het er altijd tiptop uitziet bij à la Damaris. Een paar keer per week gaat zij met haar toverstok door de zaak en blinkt het allemaal weer op z’n best. Beter kan niet. Els ‘belde bij ons aan’ of we haar hulp niet konden gebruiken nu we twee zaken hadden. Vervolgens was ze er elke donderdag om te snijden, hakken, en scheppen dat het een lieve lust was. Inmiddels is ze weer naar haar oude vak teruggekeerd, als doktersassistente.  En dan kleine energieke Marion. Ze at bij ons op een avond en vertelde dat ze graag kookte. Dat haar man Joop een half jaar ervoor was overleden. Dat ze zocht naar andere nieuwe dingen om te gaan ondernemen. Ik aarzelde niet: “wat dacht je van zondagochtend hier in de keuken met mij koken?” “Oh, dat is de ochtend/dag die ik het moeilijkste vind sinds Joop er niet meer is”. En nu bereiden we elke zondagochtend samen de mezze voor. En we verheugen ons daar elke week weer op, allebei.

Dat er ooit een tijd was vóór à la Damaris, wallah!

We hebben veel om enorm dankbaar voor te zijn. Er is zoveel gegroeid in en rond à la Damaris. Meer en mooier dan we ooit hebben durven dromen en hopen. Joris en ik zijn inmiddels man en vrouw. We zijn ook dankbaar dat we samen zoiets moois neerzetten. Inmiddels twee mooie zaken hebben met ons geweldige tweede zaak à la minute er alweer bijna een jaar bij. We dagen elkaar elke dag uit om steeds een beetje beter te worden, met goede ideeën te komen, altijd scherp te zijn en vooral ook heel veel lol te hebben. En zo kunnen we nog heerlijk jaren vooruit. Met iedereen die we inmiddels om ons heen hebben verzameld. Zo bijzonder. We kunnen het ons nu niet anders meer voorstellen. Dat er ooit een tijd was vóór à la Damaris, wallah!