Recept

In de zomer van 2021 lunchten we bij het plantaardige restaurant ONA bij Bordeaux, met een Michelinster. Bij de koffie en thee kregen we ‘miel de pisenlit’. Honing van paardenbloemen. Honing?, vroeg ik. In een plantaardig restaurant? Maar aan deze honing was geen bij te pas gekomen. Het was zo lekker dat ik het heel graag zelf wilde maken. Moest er een jaar op wachten, totdat de paardenbloemen er weer waren. Nu is het zover. En het resultaat is verbluffend lekker. Honing die technisch gesproken geen honing is, maar er wel naar smaakt en werkelijk verrukkelijk is.

Prei is natuurlijk sowieso heerlijk, mits goed gebakken. Bulgur is sowieso heerlijk, mits je de juiste grofheid bij het gerecht kiest. Zevenkruidenpoeder is sowieso een prachtige krachtpatser mits je er niet te veel en niet te weinig van gebruikt. Al met al dus sowieso een heerlijk gerecht. En ook nog eens snel en makkelijk te maken.

Ik weet niet wat het is. Je pakt iets in in filodeeg en het wordt direct spectaculair. Uiteindelijk is het een eenvoudig gerechtje, maar het oogt en proeft niet eenvoudig. Spinazie stijgt nog verder boven zichzelf uit, filodeeg speelt een bescheiden maar niet onbelangrijke rol. Al met al in de combinatie fataal lekker en een plaatje op tafel ook nog eens een keertje.

Zoals een gast in het restaurant laatst zei: “je krijgt een lepel met iets bruins erop en je denkt: ‘okee’. En dan neem je een hap en denk je: ‘woh’. Dat is deze linzenpuree. Kruidig, heerlijk. Zowel op kamertemperatuur als warm te eten. Als voorafje of onderdeel van een mezze of menu. En het knapperig gebakken rood uitje geeft net dat beetje bite dat je graag erbij wilt hebben.