Nieuws

Ook al heb ik in mijn leven al duizenden keren hummus gemaakt of falafel, ook al maak ik een gerecht voor de eerste keer, er komt altijd weer een magisch moment. Elke dag opnieuw. Elke keer weer. Het moet elke keer weer gebeuren, dat alles precies samen komt. Perfect is. De wereld even laat stil staan.  Soms in één keer en soms – net als de allereerste keer – komt dat moment pas bij de vierde keer proeven. Maar dat moment komt altijd. Dat moet. 

In een restaurant voel je je erg verantwoordelijk voor wat je de gasten serveert. Heel verantwoordelijk. En dan kun je gewoonweg geen groenten, aardappels, fruit verwerken die bespoten zijn met gif. En dat zijn feitelijk alle gewassen die niet biologisch zijn geteelt. Roundup en ander gif wordt op grote schaal gebruikt als onkruidverdelger in de akkerbouw: haver, tarwe, erwten, rogge, spelt, etc. Pesticiden zitten op je fruit, groenten, in je melk en havermelk. In deze proef, praat, lach, huil en verwonder ga ik hier op in. Kies biologisch, kies lokaal, kies voor die moestuin bij jou in de buurt.

Joris liet mij vanochtend een stukje zien waarin Mona Keijzer en Arnon Grunberg aan tafel zitten bij Sophie Hilbrand. Keijzer zegt daar zonder blikken of blozen “dat we toch allemaal weten dat mensen uit Islamitische culturen worden opgevoed met Jodenhaat”. En dat ze daarom hier bij de inburgering de geschiedenis van de Holocaust moeten leren. “We weten toch allemaal dat Hamas ….”, verder kwam Keijzer niet… Grunberg zegt tegen haar: “U blijkt helemaal niets te weten over de Islam.” En Sophie vat even later samen: Arnon zegt dat u zich misschien ook in de Islam zou kunnen verdiepen’. Waarop Keijzer zegt: “Nu neemt het gesprek wel een hele vreemde wending.”

Nu neemt het gesprek wel een heel vreemde wending.
In dat ene zinnetje zit alles waardoor ik me de laatste tijden zo machteloos en boos voel. Ik schreef er daarom het volgende ‘proef, praat, lach huil en verwonder’ over.