Mediterraan

Snijbiet is geen dagelijkse kost, althans niet in dit huis. Maar als je aanvoer van snijbiet plotseling heel groot is, word je creatief. En dit is een heel goede culinaire creatie geworden die voor iedereen vindt. Zacht, romig én echt smaakvol.

Ik had nog een zak met bevroren artisjokbodems in de vriezer liggen. Zo begint het vaak hier in de keuken. Er liggen dingen in de koelkast, bijkeuken, keukenkastje, vriezer…. en wat zullen we er eens van maken. Dit dus. En het werd een showstopper. De artisjokken zijn gevuld met spinazie, rode paprika, planataardige feta kaas, olijven en knoflook natuurlijk. En voor de saus koos ik een citroensaus met kappertjes. Ik ben dol op citroen, je kunt het niet genoeg gebruiken. Samen zoooo lekker. Serveer het lekker met rijst of gewoon stevig brood om in de saus te dopen.

Het was oma Billy die mij heeft geïnspireerd om dit eens te gaan doen. En daarom is dit recept aan haar opgedragen. Ze volgt à la Damaris al een tijdje. Heeft zo haar favoriete gerechten – bulgurpilav met bloemkool is er zo een – en ze meldt zich regelmatig op de chat met een enthousiaste reactie of een vraag. Op een dag vroeg ze of ik wist hoe je pompoenpitten die je over hebt van je pompoen kunt roosteren of zo. Ik moest haar de vraag schuldig blijven, maar stuurde haar een paar suggesties/links. En al vrij snel vertelde ze dat het een schot in de roos was. Nu had ik zelf gisteren pompoenpitten over van maar liefst 8 flespompoenen. Dus heb ik er vandaag mijn versie van gemaakt. En het resultaat? Joris is vandaag weer een beetje meer van mij gaan houden. Allemaal dankzij oma Billy. Maar daar zijn oma’s dan ook voor.

Een ovenschotel is zo fijn. Zeker deze. Alle smaken komen samen. Je doet alle voorbereidingen met zorg en het resultaat stelt je nooit teleur. Sterker nog, het is nog heerlijker dan je verwachtte. Comfort food. En het hele idee dat je het mooi in een schaal doet, je taak erop zit en de oven het van je overneemt. Zo sjiek. En die oven weet precies wat ie moet doen. Topper dat ie is. We kennen allemaal wel de Griekse variant van musaka, maar deze Palestijnse is wat mij betreft zo’n tien keer lekkerder. Wat zeg ik? Honderd keer lekkerder.