Zoals een gast in het restaurant laatst zei: “je krijgt een lepel met iets bruins erop en je denkt: ‘okee’. En dan neem je een hap en denk je: ‘woh’. Dat is deze linzenpuree. Kruidig, heerlijk. Zowel op kamertemperatuur als warm te eten. Als voorafje of onderdeel van een mezze of menu. En het knapperig gebakken rood uitje geeft net dat beetje bite dat je graag erbij wilt hebben.

Geef toe sperziebonen zijn gewoon een heel saaie groente. Niet veel aan. Al snel te zacht. Al snel niet interessant. Tenzij je er natuurlijk iets uitzonderlijks mee doet en ze het middelpunt van je feestmaal worden. De Fransen geven ze vaak wat boter met wat uitgeperste knoflook mee. Doe ik ook regelmatig. Dit is een variatie op dat thema, maar dan wel van de overtreffende trap.

Sinaasappel met venkel en rode ui. Niet heel voor de hand liggend, totdat je het proeft. Dan begrijp je het volkomen. Perfecte combinatie, haalt het beste in elkaar naar boven zonder dat er een ingrediënt overheerst. Verrukkelijk.

Ik weet niet wat jij denkt als je dit leest, maar ik dacht meteen: ai ai ai, dit is waarschijnlijk een van de allerlekkerste soepen ooit. En zo was het. Zo is het. In het restaurant maak ik nooit genoeg. Gasten willen allemaal nog een tweede keer soep. Als het aan hen ligt natuurlijk. Het is zo verrassend. Zo verrukkelijk. De volgende dag denk je nog aan die soep. Je gaat erover vertellen. Je wilt hem namaken. Zo’n soep dus.

Falafel is natuurlijk, mits met het goede recept, mits met liefde gemaakt, al ongelofelijk lekker van zichzelf. In een mezze. In een pitabroodjes met salade en wat hummus. Maar als je ze opensnijdt en vult met het een of ander heerlijke mengsel, dan krijgen ze haast een koninklijke allure. Vullen kan met hummus, met muhammara, met een yoghurt/komkommer vulling… de mogelijkheden zijn eindeloos.