Zoals een gast in het restaurant laatst zei: “je krijgt een lepel met iets bruins erop en je denkt: ‘okee’. En dan neem je een hap en denk je: ‘woh’. Dat is deze linzenpuree. Kruidig, heerlijk. Zowel op kamertemperatuur als warm te eten. Als voorafje of onderdeel van een mezze of menu. En het knapperig gebakken rood uitje geeft net dat beetje bite dat je graag erbij wilt hebben.

Geef toe sperziebonen zijn gewoon een heel saaie groente. Niet veel aan. Al snel te zacht. Al snel niet interessant. Tenzij je er natuurlijk iets uitzonderlijks mee doet en ze het middelpunt van je feestmaal worden. De Fransen geven ze vaak wat boter met wat uitgeperste knoflook mee. Doe ik ook regelmatig. Dit is een variatie op dat thema, maar dan wel van de overtreffende trap.

Sinaasappel met venkel en rode ui. Niet heel voor de hand liggend, totdat je het proeft. Dan begrijp je het volkomen. Perfecte combinatie, haalt het beste in elkaar naar boven zonder dat er een ingrediënt overheerst. Verrukkelijk.

Ik weet niet wat jij denkt als je dit leest, maar ik dacht meteen: ai ai ai, dit is waarschijnlijk een van de allerlekkerste soepen ooit. En zo was het. Zo is het. In het restaurant maak ik nooit genoeg. Gasten willen allemaal nog een tweede keer soep. Als het aan hen ligt natuurlijk. Het is zo verrassend. Zo verrukkelijk. De volgende dag denk je nog aan die soep. Je gaat erover vertellen. Je wilt hem namaken. Zo’n soep dus.

Falafel is natuurlijk, mits met het goede recept, mits met liefde gemaakt, al ongelofelijk lekker van zichzelf. In een mezze. In een pitabroodjes met salade en wat hummus. Maar als je ze opensnijdt en vult met het een of ander heerlijke mengsel, dan krijgen ze haast een koninklijke allure. Vullen kan met hummus, met muhammara, met een yoghurt/komkommer vulling… de mogelijkheden zijn eindeloos.

Je hebt comfort food en je hebt comfort food. Dit is dé ultieme variant ervan. En zoals het bij comfort food hoort, het duurt uuuuuuuuuren voordat het klaar is. Maar dan, maar dan… Limabonen, gedroogde, na al die uren in de pan zo zacht. Je kunt je haast niet voorstellen dat ze überhaupt zo zacht kunnen worden. Het is het geheim van olijfolie bij het koken. Geduld. Eindeloos zachtjes koken. En dan met wat pittige shatta, knapperige rode ui en lekker platbrood dopen totdat je erbij neervalt.

Comfort food to the max. Romig. Voedzaam. Beetje pittig maar niet te. Beetje bite. Yoghurt op z’n best. Soep zoals je hem niet vaak eet. Maar wel zou ‘moeten’ eten. Omdat het zo lekker is.

Tabouleh is toch echt van de grote klassiekers in de Libanese keuken. Er zijn natuurlijk variaties op het thema mogelijk en dit is er zo een. Ongelofelijk zacht van smaak, verrassend met zijn verschillende smaken die erin verwerkt zijn. Een lust voor het oog en de papillen.

Soms denk je dat linzen je niet meer kunnen verrassen. Dat je ze nu wel van alle kanten kent. En geloof me, ik vind linzen zo lekker dat ik ze heel vaak op tafel zet. Dit is een nieuwe variant. En eentje die we twee dagen achter elkaar hebben gegeten, zo lekker vonden we het.

Ik ben geen broodeter. Ik houd niet zo van brood. Met uitzondering van een warme knapperige kaak en dit bulgurbrood. Dit is echt precies wat ik in een brood zoek. Het overkwam mij zelfs dat mijn ogen groter werden, mijn hoofd goedkeurend knikte, ik even een paar minuten in mijn eigen heerlijke smaakwereld was alvorens ik weer wist dat ik aan tafel zat met anderen. Zo’n brood.

Het is met pasteitjes altijd een dingetje. Als het deeg maar goed is. Precies zacht genoeg. Precies knapperig genoeg. Gelijkmatig. en als de vulling maar ook past bij de hoeveelheid deeg. Wat dat betreft scoren deze pasteitjes gewoon een 10. In elk opzicht eigenlijk. Gewoon super geslaagd als gerechtje. Of als borrelhap kan het ook trouwens.