Arabisch

Dit is een wel heel Libanese manier om rijst te bereiden. Je bakt eerst de vermicelli, je doet de Libanese zevenkruidenpoeder erbij. Dan de rijst, koken, zoetig maken met een beetje agavesiroop en dan lekker laten nagaren. Wat gebakken geschaafde amandelen eroverheen en je hebt een heerlijk bijgerecht op tafel gezet. Rijst zoals je nog nooit eerder hebt gegeten, maar die je na vandaag vast veel vaker op tafel gaat zetten.

Tahina heeft het vermogen of van iets dat wat saai is, iets interessants te maken. Of sterker nog, iets wat direct in comfort food verandert. Of anders gezegd, iets waarvan je nooit genoeg krijgt. Dat effect heeft het ook in dit gerecht. In de plantaardige yoghurt geeft het dit gerecht een heerlijk fundament. En de kruim bovenop geeft het gerecht iets verrassend, speels, kruidigs en tikkie pittig.

Een heerlijk fluweelzacht soepje, fris door de citroenzest, kruidig, tikkie pittig zelfs. Heerlijk voor een zomerse dag of elke andere dag van het jaar hoor.

Waar ik maar kan duik ik een keuken in om samen met iemand te koken. Dat vind ik nou eenmaal het leukste wat er is. Het schept direct een band, je doet allebei wat je het leukste vindt, je wisselt direct kennis en passie met elkaar uit en je bent ondertussen gewoon heerlijke dingen aan het maken. Je hoeft niet eens elkaars taal vloeiend te spreken om elkaar te begrijpen. Dat deed ik dus ook in Tamragth, Marokko, twee dagen nadat ik dit gerechtje voor het eerst proefde. Het sloeg in als een bom en ik maakte direct de afspraak om samen met Fati(ma) te gaan koken. En zo geschiedde. En nu serveer ik het in in restaurant en de gasten zeggen unaniem …. hier krijg je een ster voor. Nou, geef die maar aan Fati.