Arabisch

Alles wat neigt naar bitter vind ik sowieso niet te versmaden. Ik kan er soms onbedwingbaar naar verlangen op een dag. Verse gedopte tuinbonen zijn natuurlijk met niets anders te vergelijken. In het Midden-Oosten worden ze heel veel gebruikt. Heerlijk. Hier in de pilav met wat verse dille, ui en knoflook is het een fantastisch zachte delicate combinatie. En om daar nog even flink tegenwicht tegen te geven, nemen we er soms wat shatta bij. Groene in dit geval. Kleurt lekker en die wat scherpere smaak is dan ook helemaal passend.

Cavolo nero wordt vaak vergeleken met boerenkool of wilde spinazie. Maar eigenlijk doet ‘m dat geen recht. Cavolo nero is cavolo nero. Heerlijke structuur, zachte smaak, geweldig te combineren. Waar je het ook mee combineert, cavolo nero (oftewel palmkool) neemt het allemaal vol liefde op. En dan eten wij het weer vol liefde op. Onder het uitbrengen van wat kreetjes van verrukking bij deze Arabische versie.

Hummus, ik eet het bijna elke dag. Ik vind het bijna overal lekker bij. Het verveelt me nooit. En het was tot nu toe altijd op kamertemperatuur. Tot ik de hummus een keer als een warm gerecht geserveerd kreeg. En toen … beleefde ik hummus in een andere dimensie. Het liefst at ik het gewoon als hoofdmaaltijd, maar ja dat ben ik. Deze hummus is wat zachter gemaakt door de yoghurt. En het gebakken brood uit de oven dat er op en onder en half in zit past helemaal. Nou ja, ik zou zeggen. Eenmaal zo gegeten en de geest is uit de fles.

Het begint al met de knapperige cavolo nero (palmkool). Het wassen, snijden ervan, de glinsterende bladeren. Het is direct een feestje. En dan de zongedroogde tomaten, het gerookte paprikapoeder, komijn, peper, kikkererwten… je hoeft niet eens een hap te nemen om te weten dat het regelmatig op tafel zal gaan verschijnen. En als je dan een hap neemt, weet je het zeker.