Twee jaar geleden stonden we vanavond temidden van vrienden en familie in ons restaurant. We hadden ‘ineens’ een restaurant en waren natuurlijk heel opgewonden daarvan. Een goed idee van wat we wilden, best een idee van hoe we het gingen doen, maar tegelijkertijd hadden we – als we heel eerlijk waren – nog geen flauw benul van wat ons te wachten ging staan.
Die zondag – de eerste dag dat we open waren – een vol huis met gasten voor de Libanese mezze vroeg een gast: “En het hoeveelste restaurant is dit dat jullie openen?”
“Nou eh, dit is het eerste uur van ons eerste restaurant”, zei ik schuchter.
